Dat de sneeuw deze AVW-ers toch achtervolgde bleek de dag na de marathon. Zo'n 25 jaar had het niet meer gesneeuwd in Barcelona. Echter op maandag 8 maart viel er zoveel sneeuw dat al de vluchten vanuit Girona naar Nederland werden gecancelled en enkele AVWâers en supporters 2 nachten door moesten brengen op het vliegveld.

Lopen naar huis, was toch te ver!

Wil Jansen             03:53:35
Ben Arts               04:19:55
Paula Maas             04:21:40
Rosan Hendriks         04:21:42
Maria Van Duijfhuizen  04:21:43
Angela Versteeg        04:21:43
Bert Van Duijfhuizen   04:21:43
Eveline Gradussen      04:21:43
Vera Van Haaren        04:21:43
Astrid Vereijken       04:24:50
Antonin De Waard       04:38:41
Henk Cobussen          04:46:15
Willemien Cobussen     04:46:16
Quirine Peters         05:04:52
Rob Peters             05:14:06

Een verslag van de marathon van Barcelona, door Wil Jansen

Rond 06:00u verscheen een ieder aan het ontbijt. Het leek onwerkelijk, hier hadden we al die maanden voor getraind, zoveel sneeuw, ijs en gladheid voor getrotseerd en het was bijna zover. Strakke koppies aan het ontbijt. Kleding was uitgezocht (starttemperatuur slechts 7 C), groepjes ingedeeld (wie gaat met wie) en afspraken vastgelegd. Onze 15 supporters (de Oranjegangers) waren ook al vroeg opgestaan en vervolgens gingen we met z'n allen naar de stad met de metro.

Eerste metro gemist, kwartiertje langer wachten en dan het parkoers op. Onze oranjegangers (met kroon en al) worden honderden malen gefotografeerd. Het startvak lonkt, maar eerst allemaal nog eventjes langs een Dixie of andere plasgelegenheid. Het is 08:20u en we gaan het startvak op Plaxca DâEspagna in. De sfeer is FANTASTISCH: allemaal in het blauw, allemaal gretig, allemaal nerveus, alle supporters al gillend. Het startschot valt en de Kenianen trekken er op uit (de eerste is al na 2 uur 7 minuten en 40 seconden terug). Na 9 minuten gaan ook wij het startpunt over, allemaal klokken worden aangezet: WE ZIJN GESTART.

Ik ga op pad met de gedachte om de 4uur grens te slechten. De grote groep (Bert, Ben, Antonin, Maria, Vera, Paula, Angela, Rosan, Astrid, Henk, Willemien en Eveline) gaan voor de 4.30 uur. Rob en Quirine, beiden in de afgelopen weken geblesseerd geraakt gaan voor een tijd boven de 4.30 uur.

Het parkoers is prachtig, langs Camp Nou, Casa Batlo, Casa Milo en De Sagrada Familia van Gaudie, DeTorre Agbar, de Arc de Triomphe, Plac Catalunya en over de Ramblas terug naar Placa d' Espagna. Geen massa's maar wel zeer enthousiast publiek die ons luit toejuichen.

Onze Oranjegangers staan op 13.5 km en toeteren en schreeuwen dat het een lieve lust is en zijn al van verre zicht- en hoorbaar.

Ook bij de 28km staan zij weer te joelen. Snel iets pakken, afgeven en een beetje Perskindol blauw in de knieholte (tip van Ben de masseur).

Omdat ik rond de 28 km in een lus loop, zie ik aan de overkant een meute BLAUWEN aankomen: de groep! Ze zitten er nog redelijk fris bij, alleen Henk en Willemien, en Rob en Quirine zijn een beetje achterop geraakt. Heen en weer geschreeuw:  hup Wijchen en âveel sterkte en succesâ. Weer door, nu langs de zee, Olympisch dorp naar de Arc. De hoeveelheid publiek neemt toe. Op de 35 km geen oranje meute! Ik ben te snel gegaan, ze hebben me gemist. Niks aan het handje, gewoon doorlopen. Pijntjes beginnen te komen, maar ik treed in de voetsporen van de Kenianen: ik loop op de Blauwe lijn, met een blauw shirt en geniet met volle teugen. En dan mijn droom: ik draai de RAMBLAS op. Zit sinds 2005 in mijn kop: ik wil op de Ramblas lopen. Hij is te kort: de Ramblas of ga ik toch te snel. Aan het eind een scherpe bocht naar rechts en dan naar de finish. Nog een pittig stukje vals plat en dan een bocht naar links: DE KLOK. Vele malen geoefend op het industrieterrein in Wijchen: versnellen aan het einde. Het gaat!  Dan op het Spaans plein de laatste bocht naar links en naar de finish. In de verte zie ik de âONZENâ wederom toeterend en schreeuwen bij de fontein bij het paleis. Gefinisht, binnen de 4 uur. Pfffffffffffffff.

Naar de supporters, eventjes omkleden en de speaker roept, Paula, Rosan, Angela, Maria Vera, Eveline en nog wat: de groep is binnen. Ik snel naar de finish. Er wordt gehuild van trots, van pijn, van vermoeidheid, je noemt het maar. Ben is ietsjes voor de groep binnengekomen: zonder kramp gelopen: TOP. DE groep Paula, Vera, Angela, Eveline, Rosan hebben onder de begeleiding van Bert een fikse verbetering van hun persoonlijk record weten te bereiken. Ennu,â¦. Maria is ook zomaar meegelopen en dat voor haar eerste marathon. Kleine Astrid heeft vlak voor het einde last van haar blaren gekregen, maar komt na een paar minuutjes ook binnen. Trots als een pauw en terecht. Dan is het wachten op Antonin, heeft rond de 33km wat problemen gekregen, maar is op karakter naar de finish gekomen. Klasse. Dan duurt het wat langer totdat Henk en Willemien kunnen worden geknuffeld. Henk heeft onderweg weer last van zijn been gekregen, maar met de ondersteuning van Willemien zijn ze toch netjes op tijd binnen. Weer een beetje wachten en daar komt Quirine binnen gehuppeld. Alhoewel, het was geen huppelen meer: ze was zichtbaar âstukâ, maar alleen. Rob komt er aan , hij heeft last van zijn knie en is ook helemaal tot aan het gaatje gegaan. Als ook hij de finish streep passeert, is het echtpaar weer herenigd en is de groep compleet. TOPTOPTOP.

Nadat iedereen zijn eerste verhaal heeft kunnen doen, zijn we terug gegaan naar het hotel om ons op te frissen. Zondagavond staat alles op het menu dat normaal verboden is: vette hap, drank, meuk, drank, toetjes met slagroom, drank, dooi beest, drank en nog veel meer.  Over sex doe ik verder geen mededelingen, maar het was nog lang onrustig in Barcelona (in een bepaalde wijk).

De andere dag, de belevenis van ons leven: slecht weer, naar de stad, ten einde raad maar een biertje in het Hard Rock Cafe. Ligt aan de Place de la Catalunya. Rond 16:00u valt er wat meer regen en nog iets later wordt het natte sneeuw. Uurtje later en in heel Barcelona ligt een dik pak sneeuw. Metroâs rijden niet of nauwelijks (shit, moeten we nog langer in Hard Rock Cafe blijven), geen taxiâs en bussen. Maar, in Girona (30 â 40cm sneeuw) zijn een deel van onze supporters en alle vluchten zijn gecancelled. Dit vraagt de komende dagen heel wat tijd en energie om te blijven volgen waar ze zijn.

Een verslag van de marathon van Barcelona door Bert van Duifhuizen

Rond 06:00u verscheen een ieder aan het ontbijt. Het leek onwerkelijk, hier hadden we al die maanden voor getraind, zoveel sneeuw, ijs en gladheid voor getrotseerd en het was bijna zover. Strakke koppies aan het ontbijt. Kleding was uitgezocht (starttemperatuur slechts 7 C), groepjes ingedeeld (wie gaat met wie) en afspraken vastgelegd. Onze 15 supporters (de Oranjegangers) waren ook al vroeg opgestaan en vervolgens gingen we met z'n allen naar de stad met de metro.

Eerste metro gemist, kwartiertje langer wachten en dan het parkoers op. Onze oranjegangers (met kroon en al) worden honderden malen gefotografeerd. Het startvak lonkt, maar eerst allemaal nog eventjes langs een Dixie of andere plasgelegenheid. Het is 08:20u en we gaan het startvak op Plaxca DâEspagna in. De sfeer is FANTASTISCH: allemaal in het blauw, allemaal gretig, allemaal nerveus, alle supporters al gillend. Het startschot valt en de Kenianen trekken er op uit (de eerste is al na 2 uur 7 minuten en 40 seconden terug). Na 9 minuten gaan ook wij het startpunt over, allemaal klokken worden aangezet: WE ZIJN GESTART.

De eerste 5 Km  blijven we bij elkaar en steunen we op het tempo van Quirine, lekker rustig starten en een goede basis leggen voor de rest van de marathon. Op het 5 km punt is de instelling van groep al duidelijk; âWe gaan ervoor.â

Quirine en Rob komen als laatste bij de drankpost door en komen achterin de groep te lopen. Even overleg met beide, zij zakken wat terug, succes gewenst en wij gaan verder.

Het parcours is breed en al snel goed met voldoende ruimte om met een groep te kunnen lopen. We lopen naar het 13 km punt waar we onze supporters voor de 1e keer zullen treffen, al van verre horen we de toeters.

Ongemerkt gaat het tempo omhoog als je naar de supporters toe loopt. Wat hebben we weer mazzel met zoân groep mensen die daar toch maar voor ons staan.

Snel onze jasjes afgegeven en 1e verversing van drank en weer verder. Het tempo gaat al snel omhoog en we moeten goed in de gaten houden dat het niet te hard gaat. Enkele kreten onderweg: Jongens, Bert geeft het tempo aan.

En dat terwijl het bijna allemaal meiden zijn die met me meelopen.

Op 17 km gaat Henk plots een plaspauze houden.

Schijnbaar begint iedereen in eens aan hetzelfde te denken en besloten wordt om op het halve marathon punt een plaspauze  in te lassen. Wat ân weelde, vooraf was dit niet aan de orde maar we liggen iets voor op schema dus kan het lijden.

Wat vervolgens op het halve marathon afspeelt is gewoon hilarisch. 1 groep, ± 10 personen buigt af, Henk inmiddels net terug bij de groep roept: He waar gaan jullie heen? We moeten hier rechtdoor. De organisatie roept tegen Vera in het Spaans dat het niet is toegestaan dat we afwijken van het parcours. Vera maakt  duidelijk dat het een algehele plaspauze is. Achter een kiosk / muurtje gaan de billetjes bloot en na 1,5 minuut, lopen we lachend en vooral opgelucht verder. (Zijn we gespot door de T.V.?)

Henk en Willemien zijn inmiddels doorgelopen op het 25 km punt zijn we weer bij elkaar maar Henk kan, door zijn scheenbeen blessure, vanaf hier ons tempo niet meer volgen en gaat samen met Willemien verder.

Op naar het volgende treffen van de supporters, tussendoor even zwaaien naar Wil, hij gaat als ân speer, voordeel is hier dat we ze aan de overkant al zien staan en zwaaien en toeteren is al van ver goed waarneembaar

Na het 2e treffen van onze eigen supporters lopen we naar het 30 km punt waar we langzaam richting zee en gedeelte oude stad gaan, een heel mooi en gezellig gedeelte van het parcours, smalle straatjes, veel mensen en muziek.

Maria krijgt regelmatig de vraag van Angela en Paula, of ze nog ergens over wil praten. Ze was namelijk bang dat ze niet mocht praten tijdens de marathon. Na de 30 km blijkt ze daar toch niet veel behoefte meer aan te hebben.

Antonin laat het op ± 33 km  afweten en gaat op eigen tempo verder, Op 35, 36 km hebben we het er even over om als groep nu bij elkaar te blijven maar als Astrid het op 38 km ook voor kiest om op eigen tempo de laatste km te volbrengen en zich wat af te laten zakken lopen we toch verder in de wetenschap dat dit het beste en eerlijkste voor iedereen is. Ben heeft inmiddels ook zijn eigen keus gemaakt en is op 37 km vertrokken om nog een versnelling te plaatsen en om zo een betere tijd voor zichzelf te zetten

Op 41 km nog even wat drinken en de laatste km ligt voor ons, kramp komt heel lichtjes wat opzetten maar eenmaal het laatste stukje vals plat gehad is het over en kunnen de laatste meters afgelegd worden.

De finish is er een die ik niet snel   zal vergeten, hand in hand met Maria en alle andere dames/meisjes (Vera, Paula, Angela, Rosan, Eveline) ,een omroepster die voor onze supporters alle namen roept, weten zij ook gelijk dat we binnen zijn, lopen we over de finishlijn. Ben staat te wachten en na een paar minuten is ook Astrid gefinisht. Op naar Wil en onze supporters, het zit erop.

 Gerealiseerde tijd 1e 2.12 // 2e 2.09 // eindtijd 4.21    bijna (op seconden na) een exacte kopie van mijn 1e marathon  

Klaar voor de start. De marathon van Barcelona

Op 7 maart a.s. zullen: Wil Jansen, Ben Arts, Antonin de Waard, Bert van Duijfhuizen, Henk Cobussen, Rob Peters, Maria van Duijfhuizen, Willemien Cobussen, Quirine Peters, Paula Maas, Angela Maas, Vera van Haaren, Rosan Hendriks, Astrid Vereijken en Eveline Gradussen de marathon van Barcelona lopen. Een marathon onder de Spaanse zon?

Vele kilometers, bijna 1000, zijn er, sinds september, afgelegd om deze tocht goed te volbrengen. Vele door sneeuw en over ijzige wegen.

Half december viel de eerste sneeuw. Twee trainingen werden afgelast vanwege de gladheid. Onrust ontstond: We kunnen toch geen trainingen missen? Vanaf dat moment zijn inderdaad, weer of geen weer, alle trainingen door gegaan. Zeker op de lange duurlopen was het soms afzien.

25 km lopen door smeltend ijswater, waarbij de schoenen steeds opnieuw volliepen, de tenen zo wat bevroren en op de momenten dat de tenen net weer warm waren kwam daar weer die diepe ijskoude plas.

En dan 30 km. over witte wegen naar Ewijk en Beuningen. Een schitterend gezicht. Echter voor het lijf wat minder. Je loopt anders dan je gewend bent. De voeten weinig grip, iedere stap opnieuw zoeken naar balans. De spieren aan de binnenkant benen werken over. En de achillespezen en het humeur staan onder extra druk.

En op de zaterdag voor carnaval, de 35 km naar de Kraayenbergse plassen en Grave en via de Hatertse Vennen terug naar de club. De fietspaden waren gelukkig sneeuwvrij, maar op de vele buitenwegen lag een laagje ijzige sneeuw.

Groot was de verrassing toen na deze duurloop een groep van 30 vrienden en familieleden hen opwachtten op het terras van het clubhuis. Alle pijn en narigheid van de 35 km. Verdween als sneeuw voor de zon.

Echter de sneeuw verdween niet . De volgende ochtend werd er, na weer een nacht met sneeuw, over de maagdelijk witte paden van de Berendonk gelopen.

Zo zijn alle trainingen vanaf half december gelopen onder winterse omstandigheden. Haarbanden, mutsen en handschoenen, thermoshirts en lange onderbroek werden toegevoegd aan de normale hardloopuitrusting. Meer dan bijv. voor de marathon van Rome ontstonden er blessures aan achillespees en hakken.

Kwam bij heel Nederland de sneeuw op een gegeven moment de neus uit. Bij de Barcelonagangers kwam die uit neus, ogen, oren en alle andere openingen van het lijf.

Gelukkig kon dit alles de pret niet drukken. Onder de bezielende leiding van Wil Jansen, daarbij op dinsdag en donderdag geassisteerd door Herman Rhode en Huib Steinman, werd de training voor de marathon naast een flinke kluif ook een feest. Naast de perfect georganiseerde trainingen was er de prima verzorging voor tijdens en na het lopen. Tijdens lange duurlopen op zondag waren er de goed georganiseerde drankposten met warme thee, sportdrank, bananen en peperkoek die maakten dat ook de inwendige mens werd versterkt. En erna was er koffie met appeltaart . Na de dinsdag âdonderdag training bleef iedereen voor thee, koffie en/of een biertje. En op zaterdag, dan hing er speciaal voor de Barcelonagangers een klok (zoals bij de finishe in Barcelona) in de Pieter Zeemanstraat.

En dan waren er nog de evenementen als ontbijten op Herperduin en een tapaâs maaltijd op de club,onder de prima begeleiding van âOntspanjeâ, die maakten dat er naast de stevige trainingen veel ruimte was voor gezelligheid.

Waar al deze training en gezelligheid toe zullen leiden zal duidelijk worden op 7 maart.

Zeker er zullen door deze groep geen clubrecords gelopen worden. Er zullen zelfs mensen zijn die, wanneer er naar de eindtijden zal worden gekeken, denken dat zij er niet echt voor zijn gegaan.

Maar als een van die Barcelonagangers kan ik een ieder verzekeren, dat het op deze manier trainen voor een marathon heel veel plezier en energie oplevert, maar dat de de klassieke afstand van 42 km en 195 meter in Barcelona voor ieder op zijn eigen niveau een stevige klus waar hij/zij zijn beste best voor zal doen. Echter goed en gezond uitlopen is voor deze groep 1 en de tijd staat op 2.