Hoge pieken en diepe dalen in Oss tijdens B-competitie

Afgelopen zondag 16 mei was er in Oss de eerste competitiewedstrijd voor de B junioren van AV Wijchen. Voor het eerst in de historie was AV Wijchen in een overwegend Brabantse poule ingedeeld.  Met onder andere nationale kampioensploegen van AV Sprint en ARV Achilles  als tegenstander waren de Wijchense atleten extra gemotiveerd om er een mooie wedstrijd van te maken.  En dat werd het. Met name de meiden maakten er een spannende strijd van, tot dat ze de estafette moesten lopen.

Uitslapen

Er kon die ochtend uitgeslapen worden. Het vertrek vanaf het clubhuis stond immers pas om 10.00 uur gepland. Vooraf aan het vertrek moest er eerst nog één probleem opgelost worden. Debutant polshoogspringer Martijn wilde persé de eigen stok van AV Wijchen mee, maar hoe krijg je een polsstok van meer dan 3 meter mee zonder bevestigingsmaterialen. Dankzij de ervaring van trainer Tim kwam men al snel tot een slimme oplossing. Je pakt 2 handdoeken en wikkelt die om de stok heen. Doe de handdoeken vervolgens tussen de deur portier voor en de bagageklep achter en voilà. Steviger vast kan bijna niet en tevens zorgen de handdoeken voor bescherming van de autolak.

Voor de meeste atleten was de baan van Oss bekend terrein. Dezelfde baan vormde immers het decor voor de Wijchense clubkampioenschappen het afgelopen jaar.  Ook nu weer werden we gastvrij ontvangen. Naast alle gast juryleden kreeg zelfs iedere ploegleider enkele consumptiebonnen uitgereikt.

Om 11.00 uur stond het eerste onderdeel van die dag op het programma: speerwerpen voor de meiden. C-junior Merel Kramer maakte het al direct spannend door op het allerlaatste moment op de baan te verschijnen. Hoezo te laat? Ze had nog ruim 5 minuten voordat het onderdeel begon. Ondanks of dankzij de korte voorbereiding eindigde ze met haar verste worp tot 21,93m op een twaalfde plaats.

 

Hoog, hoger, hoogst

Martijn Ritzer was de eerstvolgende atleet die aan de bak moest. Hij had slechts 3 trainingen met de polsstok achter de rug en zou zijn vliegkunsten vandaag voor het eerst gaan vertonen. Als 1 van de weinigen begon hij op de laagste aanvangshoogte van 2,00m . Martijn zat nog niet direct in zijn ritme. Voor deze hoogte had hij immers al 2 pogingen nodig. Vervolgens ging de lat steeds 10 cm hoger. Maar hoe hoger de lat gelegd werd hoe fraaier Martijn over de lat vloog. 

Tot ieders verbazing verliet Martijn plotseling tijdens het springen de polshoog-arena.  Wat was er aan de hand. Trainer Tim had hem ook ingezet op de 110m horden. Tim had immers niet verwacht dat hij nog zo lang in de strijd zou zijn op polshoog.  Martijn had er geen problemen mee en liep zonder enige voorbereiding  zijn hordenrace in een alleszins acceptabele 20 seconden, en sprokkelde hier ook weer zoân 450 punten mee voor zijn ploeg. Vervolgens spoedde hij zich weer naar de polshoogmat alwaar hij zijn acrobatische toeren vervolgde en pas stopte op een hoogte van 2,80m. Het vindingrijke transport van de clubstok was dus niet voor niets geweest. Martijn eindigde zijn polshoogdebuut op een verbluffende vijfde plaats. 

Ondertussen was troefspeler Koen de Jong aan zijn favoriete onderdeel Verspringen begonnen. De harde wind op het open terrein maakte het bepalen van zijn aanloopafstand er niet makkelijker op.  In zijn eerste poging zette hij ver voor de balk af, maar kwam toch tot een mooie afstand van 6,01m. Hiermee had hij direct een aardige score staan, wat met zijn historie van ontelbare afgekeurde pogingen al een hele prestatie was.  Zijn volgende sprong was zijn verste die dag: 6,28m. Hiermee eindigde Koen op een tweede plaats achter trainingsgenoot Ferry van Dipten van de regiotraining op Papendal.  Deze training heeft dus duidelijk zijn vruchten afgeworpen.

 

Hinde

De eerstvolgende opvallende prestatie kwam op naam van Simone Hendriks. De afgelopen maanden had ze volop getraind met de horden specialistengroep. Vandaag moest het effect hiervan gaan blijken. Ze kwam uitstekend uit de startblokken en als een hinde vloog ze in een mooi ritme over de eerste 6 horden heen. Met ruime voorsprong op de tweede loopster raakte ze de voorlaatste horde met haar voet. Dit bracht haar zo uit haar evenwicht dat ze ook de laatste horde vol met diezelfde voet raakte. Ze stond bijna stil en viel vervolgens al struikelend over de finish.  Met haar tijd van 16,16sec won ze nog overduidelijk haar serie en werd ze overall derde. Maar zonder die val was ze minimaal een seconde sneller geweest en had ze een gouden tijd gelopen. Volgende keer zal het haar zeker lukken.

De 800m die vervolgens op het programma stond was een leerzame ervaring voor mila-loopster Kristy. De afgelopen weken liep ze bij de senioren telkens met de snelsten mee. Op deze wedstrijd leken echter alle snelste 800m-loopsters van Nederland uit te komen.  Al direct bij de start sprintten de eerste lopers van haar vandaan. In de veronderstelling dat deze wel zouden instorten, bleef Kristy rustig haar eigen tempo lopen. Tot grote verbazing van haar en iedereen hielden de snelle meiden echter het hoge tempo aan en kwam ze niet dichterbij.  Kristyâs eindtijd van 2.34.88 was nog niet eens zo slecht, maar betekende in dit veld slechts een negende plek.

 

Hoogvliegers

Om 13.30 uur was het tijd voor de hoogspringers. Met de matten naast elkaar werkten zowel de meisjes als de jongens het hoogspringen af. Bij de meiden kwamen beide Wijchense hoogvliegers uit: Debra Mom en (c-junior) Merel Kramer. Debra bleef helaas ver onder haar p.r. en eindigde teleurstellend op een hoogte van 1,35m. Merel daarentegen maakte haar gastdeelname bij de B-junioren meer dan waar en sprong naar een hoogte van 1,50m.  Er had zelfs meer in gezeten. Dat bewaart ze voor de volgende wedstrijd.

Bij de jongens was er slechts één Wijchense deelnemer. Enigszins noodgedwongen had trainer Tim Koen de Jong op Hoog gezet, omdat dit beter in het schema uitkwam. Voor Koen was het al weer bijna een jaar geleden dat hij in een wedstrijd had hooggesprongen.  Het duurde daarom ook even voordat hij in zijn ritme kwam: voor de 1,65m had hij immers 3 pogingen nodig. De volgende 2 hoogtes volbracht hij echter telkens in één keer. De 1,80m was helaas weer net iets te hoog. Al met al betekende de derde plek die hij hiermee scoorde toch een knappe prestatie.

 

Show

Na het hoogspringen was de tijd  aangebroken voor de âManon van Tongerlo showâ. Het begon met de 100m. Deze sprintte ze in de snelste tijd van het hele veld: 13,02 sec. Kort daarna ging Manon verder met haar favoriete onderdeel: Verspringen. Enkele weken terug had ze bij de seniorencompetitie het clubrecord al op 5,09m gezet. Vandaag verpulverde ze dit record nog eens met 20cm en sprong een afstand van 5,29m.  Hiermee staat Manon op een derde plek in de nationale ranglijst voor meisjes B-junioren. Als eerstejaars is dit veelbelovend voor de toekomst.

Zonder dat veel mensen het in de gaten hadden, stootte ondertussen Kaj de Vries zijn kogel met een afstand van 12,85m naar een mooie eerste plaats. Een uurtje later evenaarde hij deze positie bijna weer met het discuswerpen. Hier was een tweede plaats met een worp van 38,62m zijn  zeer verdienstelijke inbreng.

Tijdens de Verspringshow van Manon had Simone Hendriks zich ondertussen buiten de luwte voorbereid op haar 400m. Ook voor haar betekende deze afstand een debuut.  Ze had daarom ook geen idee hoe ze moest beginnen. Het advies om fel te starten maar niet te hard volgde ze mooi op.  Met de wind in haar rug liep ze vervolgens ruim op haar tegenstanders in en na de laatste bocht lag ze enkele meters voor.  Toen braken de laatste zware meters aan op het rechte eind; een straffe wind tegen, de verzuring in haar benen sloeg toe. In een uiterste krachtinspanning wist ze toch nog binnen een marge van 3 tienden te blijven van de eerste finishster.  Met haar knappe tijd van 61,46 sec werd ze derde.

 

Domper

Met alleen de estafettes nog te gaan stonden de meiden van AV Wijchen in de tussenstand op een tweede plek en de jongens op een vijfde. Met een goede estafette zouden de meiden dus zeker kans maken op een eerste plek.

Startend in de tweede serie gingen de eerste 2 wissels  ogenschijnlijk vlekkeloos. Behalve de laatste: Merel hield haar andere arm naar achteren dan afgesproken was. In volle sprint en al binnen het wisselvlak moest Simone daarom het stokje in haar andere hand nemen en vervolgens afgeven. Wonder boven wonder lukte dit alles binnen de wisselhaken en sloten de meiden hun serie winnend af. Met een voldaan gevoel van deze prestatie kwamen de meiden bij op de tribune.

Totdat Ben Mom, de ploegleider, het teleurstellende nieuws kwam vertellen. De tweede wissel had buiten het wisselvlak plaatsgevonden. Er volgde dus diskwalificatie op dit onderdeel, ofwel nul punten. Dit betekende een grote domper en gooit roet in het eten van de finale-aspiraties van de meiden.

De winnende tijd van de jongensploeg in hun estafette-serie kon daar weinig aan veranderen. De jongens consolideerden hiermee hun vijfde plek van de twaalf ploegen.

De AVW-ers lieten zich echter hierdoor niet uit het veld slaan en waren al snel weer goed gehumeurd. Zingend en als laatste verlieten ze de atletiekbaan van Oss en sloten hun feestje af onder het genot van een pizza in het eigen clubgebouw. 

Supporters Rick, Thijs en Robin bedankt en natuurlijk trainers Tim en Michael, die ondanks de tegenvaller van de meiden-estafette trots op hun atleten mogen zijn.

Nieuwsarchief 2010 Overzicht